Het Joods Museum van België nodigt u uit om een korte film te ontdekken, geregisseerd door Sarah Lederman, die zijn inspiratie put uit het werk van cineaste Chantal Akerman, een van de kunstenaars die te zien zijn in de tentoonstelling “Four Sisters”.
Les Racines de l’eau (synopsis) : Twee vrouwen, een Asjkenazische Jood uit Polen en een Sefardische Jood uit Algerije, ontmoeten elkaar in Brussel met dezelfde zoektocht: uitzoeken wat hun Joodse identiteit voor hen betekent. Hun grootste wens is het ondergaan van het waterritueel dat Mikveh heet. Maar ze zijn niet welkom in een badhuis, omdat ze noch getrouwd noch orthodox zijn. Toch proberen ze tijdens een roadtrip hun erfgoed op te eisen en zich hun jodendom eigen te maken.
Prijs: 10 euro (+ gratis toegang tot de tentoonstelling ‘Four Sisters’) Gratis voor studenten
Sarah Lederman (1994) is geboren en getogen in Brussel, België. Ze studeerde documentaire en fictie aan het Koninklijk Instituut voor Theater, Film en Geluid (RITCS) in Brussel. Ze voltooide haar master in film aan Sint-Lucas Brussel met haar korte film “Les Racines de l’Eau”. Op het UK Jewish Film Festival 2022 won ze de prijs voor beste korte film.
‘Licht’, een kinderdocumentaire voor KETNET en VRT, die in première ging op DOK LEIPZIG, won onlangs de Ensor-prijs voor beste korte film 2023. Ze heeft net haar korte fictiefilm “Vrijdag 1 juli” afgerond. Beide projecten werden gesubsidieerd door het VAF.
Ze is gespecialiseerd in intieme visuele verhalen door middel van fijne, eerlijke en pure vertellingen, met een bijzondere aandacht voor detail. Ze heeft een grote gevoeligheid voor het vastleggen van unieke momenten. Zowel documentaire als fictiefilm fascineren haar.
“Spiegeleffect: ik ben dit alles, stuk voor stuk. Ik ga door elke porie naar buiten. Ik ben doorkruist, binnengedrongen, onteigend. En toch, in deze dunne huid, groei ik, leef ik.” (Marianne Berenhaut)
In Private Collection / Vie Privée nodigt choreografe/performer Ula Sickle het publiek uit om de tentoonstelling “Four Sisters” te verkennen via de materialiteit van de Poupées-Poubelles – transparante nylon panty’s gevuld met textiel en alledaagse voorwerpen – gemaakt door kunstenares Marianne Berenhaut.
In 1969 raakte Marianne Berenhaut door een val van meer dan vier meter meer dan een jaar bedlegerig. Het ongeval werd een gelegenheid om haar artistieke praktijk in vraag te stellen en opnieuw uit te vinden: niet langer in staat tot grootschalige fysieke producties, keerde zij met de Poupées-Poubelles terug naar een productie die resoneerde met de eisen van het feministische gedachtegoed waarmee zij nauw verbonden was.
Voor deze voorstelling nodigde Ula Sickle Sabrina Seifried en Joëlle Laederach uit om een reeks draagbare stukken te ontwikkelen in natuurlijke latex, een veranderlijk materiaal dat bekend staat om zijn helende, beschermende en sensuele eigenschappen.
De performer Katja Dreyer personifieert de Poupées-Poubelles, die zij belichaamt door deze kledingcreaties te dragen in een door Ula Sickle ontwikkelde choreografie.
Programma :
15:30: Deuren open
16:00 : Aanvang van de voorstelling
16u30 – 17u30 : Gesprek met Yann Chataigné, Marianne Berenhaut en Ula Sickle (EN)
17u30 : Performance
18h00 : Drink
Prijs: 10 euro (+ gratis toegang tot de tentoonstelling “Four Sisters”)
Ula Sickle is een Canadese choreografe en performer, die woont en werkt in Brussel. Vanuit haar achtergrond in hedendaagse dans werkt ze in verschillende disciplines, waarbij ze vaak put uit hedendaagse muziek en beeldende kunst. In 2017-18 was ze artist in residence in het Ujazdowski Center for Contemporary Art in Warschau en WIELS Arts Center in Brussel. Momenteel is ze PHD-onderzoeker aan de KU Leuven en Luca School of Art. Haar voorstellingen werden gepresenteerd in heel Europa op festivals en podia zoals het Kunstenfestivaldesarts (Brussel), Wiener Festwochen (Wenen), Actoral (Marseille), MACBA (Barcelona) en het Serralves Museum (Porto), onder andere. Ula wordt gesteund door de Canada Council for the Arts en de Vlaamse overheid.
Oorlogsfotografie wordt inderdaad vaak door mannen gedomineerd, maar toch heeft ook Julia Pirotte, zoals zovele vrouwelijke fotografen, ook in oorlogsgebieden gewerkt. De Poolse fotografe van Joodse afkomst documenteerde het verzet in Marseille tijdens de Tweede Wereldoorlog, het leven van Joodse families in het interneringskamp Bompard en de pogrom van Kielce. In conflictgebieden krijgen vrouwen vaak toegang tot gezinnen en kinderen en Julia Pirotte maakte van hen bijzonder ontroerende portretten. Haar foto’s speelden een doorslaggevende rol bij de beeldvorming over de oorlog. Door de beelden en de reis van Julia Pirotte onder de aandacht te brengen, onderzoeken Bruna Lo Biundo, Caroline François en Maja Wolny de specificiteit van de vrouwelijke blik op oorlog en laten ze ons zien dat vrouwen evenzeer beelden doorgeven en getuigen zijn van gruwelijkheden. De conferentie zal ook de vraag stellen hoe andere vrouwen die Julia Pirotte tijdens haar loopbaan is tegengekomen, hebben bijgedragen aan haar werk.
De conferentie wordt gehouden in FR/EN De sprekers zijn : Maja Wolny, Bruna Lo Biundo, Caroline François Programma : Opening van de deuren 18.00 Begin van de conferentie 18:30 Borrel om 19:30/20:00
Met de steun van het Poolse Instituut in Brussel
Maja Wolny (* 1976 in Kielce) is een Poolse schrijfster, curator van internationale tentoonstellingen, doctor in de humane wetenschappen. Van 1998 tot 2002 was ze journaliste bij het Poolse weekblad “Polityka”. Ze woonde vele jaren in België, waar ze leidinggaf aan het Oost-Europese culturele centrum Post Viadrina in Gent.In 2016 verscheen in Polen haar roman “Zwarte bladeren” over het leven van Pools-Belgisch-Joodse fotografe Julia Pirotte en de pogrom in Kielce. Het boek werd in het Nederlands vertaald en verscheen bij de Bezige Bij met een aanbeveling van Griet Op de Beeck. “Zwarte bladeren” werd in 2017 opgenomen in de lijst van de beste romans van het jaar 2017 volgens de krant De Standaard. Maja Wolny woont sinds 2016 terug in Polen, in Kazimierz Dolny, waar ze betrokken is bij het Joods verleden van de stad.In 2016 en 2017 ging ze alleen op reis naar Siberië om materiaal te verzamelen voor haar nieuwste roman, “Powrót z Północy” (“De Terugkeer van het Noorden”). In 2018 bekroonde de jury van de Hercule Poirot Prijs haar met de prijs Fred Braeckman, voor haar roman “De boekenmoordenaar”.
Bruna Lo Biundo, gedoctoreerd in de literatuur en de geschiedenis van de Franse cultuur, specialiseerde zich in vrouwelijke representaties in de Franse cultuur tussen de twee wereldoorlogen. Sinds 2007 is ze onderzoekster en curator van historische en documentaire tentoonstellingen in Parijs. Ze heeft gewerkt voor het Mémorial de la Shoah, La Contemporaine en Génériques. In 2018 was ze medeoprichtster van de vereniging Past/Not Past die onderzoek van cultureel erfgoed bevordert. Als hoofd culturele projecten voor Génériques (2013-2018), een centrum voor onderzoek naar en promotie van het erfgoed van immigratie, werkte ze rond immigranten- en vluchtelingenvrouwen in Frankrijk in de 20e eeuw en nam ze deel aan verschillende internationale conferenties over dit thema. Het is in dit kader dat ze het werk en het lot van Julia Pirotte en haar zus Mindla Diament ontdekte.
Caroline François is historica en verantwoordelijk voor tijdelijke en reizende tentoonstellingen in het Mémorial de la Shoah in Parijs. Ze is ook curator en auteur van verschillende artikelen over de kwestie van vrouwen in de Holocaust. Als docent neemt ze regelmatig deel aan het trainingsprogramma van het Mémorial de la Shoah over de thema’s discriminatie, genderkwesties en seksueel geweld in het kader van het genocidale proces. In 2016 was ze curator voor het Mémorial de la Shoah van een tijdelijke tentoonstelling over de voornamelijk Joodse vrouwen van het Franse verzet. Onder hen Julia Pirotte en haar zus Mindla Diament.
Tijdens de Nocturnes zal het Joods Museum van België meer dan ooit een ruimte zijn voor ontmoeting en dialoog. Naast de permanente tentoonstelling over de joodse religie en cultuur zijn er twee tijdelijke tentoonstellingen. Four sisters combineert de werken van Chantal Akerman, Marianne Berenhaut, Sarah Kaliski en Julia Pirotte, alle vier vrouwen, kunstenaars, Joden en bewaarders van een herinnering. 236. Land(es)capes of the 20th Convoy biedt aan de hand van de foto’s van Jo Struyven en de schilderijen van Luc Tuymans een artistieke kijk op een uitzonderlijke episode uit de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Op 19 april 1943 slaagden 236 gedeporteerden er dankzij verzetsacties in om uit de trein te springen die hen naar Auschwitz bracht.
WORKSHOP Wil je meer leren over het jodendom? Welke riten en gebruiken maken deel uit van het joodse gezinsleven? In deze workshop over Joodse culturen is het de bedoeling bruggen te slaan, de overeenkomsten tussen culturen en hun verrijkende verschillen te laten zien. De workshop richt zich tot alle doelgroepen, ongeacht hun achtergrond en geloofsovertuiging.
→ 18:00 (NL) / 19:30 (FR) – Beperkte plaatsen, Gelieve een e-mail te sturen naar edu@mjb-jmb.org, met jouw naam, het aantal personen dat je wenst in te schrijven, de taal van de activiteit en naam van de activiteit.
WORKSHOP De laatste overlevenden van de Shoah vertellen je hun persoonlijke verhalen, gedocumenteerd door de archieven van het museum. Een unieke en uitzonderlijke kans om iemand te leren kennen die de Shoah overleefde en je zal uitleggen waarom getuigenis afleggen ook vandaag nog noodzakelijk is.
→ 17:30 (FR) / 19:30 (FR) – Beperkte plaatsen, Gelieve een e-mail te sturen naar edu@mjb-jmb.org, met jouw naam, het aantal personen dat je wenst in te schrijven, de taal van de activiteit en naam van de activiteit.
Gelegen in Brussel, in de wijk Zavel, werpt het Joods Museum van België een vernieuwende blik op de joodse geschiedenis en cultuur door middel van tentoonstellingen en activiteiten die gericht zijn op het delen, ontdekken en toegankelijk maken voor alle doelgroepen.
Het is een levendige, dynamische, multidisciplinaire culturele en artistieke plaats, die wordt geleid door een team dat de waarden openheid, durf en moderniteit hoog in het vaandel draagt en dat als doel heeft de kennis en het begrip van de Joodse geschiedenis, religie en culturen te bevorderen.
Via zijn drie hoofdopdrachten, namelijk het behoud van het Joodse erfgoed van België, tijdelijke tentoonstellingen over actuele onderwerpen en educatieve activiteiten voor het schoolpubliek, bouwt het team geleidelijk aan het gezicht van het Nieuwe Museum dat tegen 2026 klaar zal zijn.
In afwachting van de start van de werkzaamheden kunnen de bezoekers in twee gebouwen en op vijf verdiepingen een selectie van de permanente collectie en verschillende tijdelijke tentoonstellingen ontdekken. Tegelijkertijd organiseert het museum tal van activiteiten zoals conferenties, concerten, workshops en literaire avonden.
Taken De administratief secretaris is verantwoordelijk voor
logistieke ondersteuning bij de organisatie van evenementen
beheer van het ledenbestand
diverse administratieve taken
administratieve ondersteuning van subsidieaanvragen
administratieve ondersteuning van tentoonstellingen
coördinatie en boeking van rondleidingen en activiteiten voor de educatieve dienst.
Profiel
Beschikken over het CESS-diploma
Het Frans en/of het Nederlands vloeiend spreken
Voldoen aan de ACS voorwaarden:
In Brussel wonen
Beschikken over het vereiste CESS diploma
Access, excel en word tools beheersen 6 maanden ingeschreven zijn als werkloze werkzoekende of ouder zijn dan 40 jaar 1 dag volledige werkloosheidsuitkering of gelijkwaardige periodes. Procedure De kandidaten moeten een dossier opsturen met
De Stichting Auschwitz en het Joods Museum van België presenteren :
Woensdag 19 april 2023
In het Joods Museum van België (Minimenstraat 21, 1000 Brussel)
Programma
10u00: Ontvangst en koffie
10u20: Opening van de studiedag : Barbara Cuglietta (JMB)
10u30: Probleemstelling van de studiedag en presentatie van het boek Ontsnappingslandschappen van het XXe konvooi: Daniel Weyssow (vzw Auschwitz in Gedachtenis) en Jo Struyven (fotograaf)
10u50: Videofragment: Op het spoor van het XXe konvooi met Simon Gronowski
Historische context
11u10: Dr. Laurence Schram (Kazerne Dossin): De voorbereiding van het XXe konvooi in de Kazerne Dossin te Mechelen
De stem van de Getuige
11u40: Vivian Yarom (Ontsnapte van het XXe konvooi)
12u00: Philippe Maistriau (Zoon van Robert Maistriau)
12u20: Romain De Nys (Kleinzoon van Simon Gronowski)
12u40: Aurore Devos (Achterkleindochter van Chaja Schreiber Anisfeld)
13u00: Pauze en broodjeslunch
De herinnering aan het XXe konvooi
13u45: Roland Schmid (Atelier Marcel Hastir): De rol van het Atelier Marcel Hastir in de gegeven steun aan de protagonisten in de actie tegen het XXe konvooi en hun latere lot
14u15: Jo Peeters (Huis van het Belgisch-Franse verzet): De herdenkingen aan de aanval tegen het XXe konvooi te Boortmeerbeek
Op 19 maart 2023 om 17 uur hebben de Unie van Joodse Studenten van België, het MerKaz en het Joods Museum van België het genoegen sociologe Illana Weizman te verwelkomen ter gelegenheid van de publicatie van haar nieuwste boek “Des blancs comme les autres ?”, waarin ze wijst naar de dode hoek van de strijd tegen antisemitisme in antiracistische kringen.
Een panel van sprekers uit de joodse associatieve wereld en de antiracistische associatieve wereld zal de presentatie van Ilana Weizman volgen om met haar een dialoog te voeren op basis van haar werk. We zullen hun namen de komende dagen op het evenement publiceren.
Het is een feit dat in de huidige joodse gemeenschappen het gevoel overheerst dat de strijd tegen antisemitisme het grote vergeten deel is van de antiracistische strijd. De eenzaamheid waarmee activisten in de strijd tegen antisemitisme maar al te vaak worden mee geconfronteerd of, simpelweg, het gebrek aan inzicht van antisemitisme in antiracistische kringen, zijn allemaal elementen die dit gevoel versterken.
Geconfronteerd met deze observatie zullen de sprekers en het publiek verschillende belangrijke vragen bespreken: waarom wordt antisemitisme gemarginaliseerd in antiracistische strijd? Hoe de strijd tegen antisemitisme en de opname van deze strijd in de actie tegen racisme te rehabiliteren? Hoe de samenwerking tussen de militante verenigingen en de joodse gemeenschappen te vernieuwen?
Dit evenement zal in het Frans zijn.
Chantal Akerman, Marianne Berenhaut, Sarah Kaliski en Julia Pirotte zijn kunstenaars. De één maakt films, de ander sculpturen, nog een ander is schilder, de laatste is fotograaf. Vier Joodse vrouwen, verschillende generaties, geëmigreerd of geboren uit staatloze ouders die Oost-Europa en de vervolgingen waren ontvlucht in de jaren 1930. Alle vier woonden ze in Brussel en hebben ze gemeen dat ze – rechtstreeks of via hun familieleden – de bezetting hebben meegemaakt, de deportaties hebben gezien of zelf ervaren, de catastrofe hebben overleefd.
Chantal, Marianne, Sarah en Julia zijn zussen. Zussen van andere ouders. Ze overleefden, of leefden gewoon, dankzij de veerkracht van hun naasten. Net als Ruth Elias, Ada Lichtman, Paula Biren en Hanna Marton, LesQuatre sœurs dieterugkeerden van de dodenkampen en van wie cineast Claude Lanzmann eind jaren zeventig getuigenissen had verzameld, delen zij de ervaring van de Shoah. In hen is een herinnering opgeslagen, aan evenveel verhalen als er afwezigheden zijn en afgeknapte woorden. Een scheur, een stilte, een obsessie die ze hebben geërfd.
In en rond deze gaping in de geschiedenis, die ook de hunne is, hebben ze als kunstenaars hun werk gecreëerd, een taal en een eigen benaderingswijze ontwikkeld. Chantal, Marianne, Sarah en Julia, die elk in een eigen wereld evolueren, hebben elkaar soms gekruist, opgemerkt aan het begin van een tentoonstelling of een vertoning. Vrouwen, die zich hebben geconstrueerd met een kracht en een toewijding die hen vandaag tot voorbeelden van leven en vrijheid maken. Joodse vrouwen die zich vragen stelden over de zware last van de overdracht en van te behoren tot een gemeenschap, en over de krachten van een versnipperde cultuur in diaspora.
Four Sisters is een tentoonstelling in koor die de blik volgt van deze vier figuren, wier bestaan, samen genomen, een hele eeuw geschiedenis omvat, waar gebeurtenissen en plaatsen, vernietiging en emancipatie, politieke transformaties en intieme experimenten in elkaar haken. Door kunstwerken en archieven, beeld en tekst, monografische presentaties en collectieve arrangementen te combineren, vervlecht Four Sisters de draden van deze levensverhalen zoals een weefsel. Een jongere generatie kunstenaars werkt nu en dan mee aan dit weefsel, zodat het zich uitstrekt tot in het heden. In de plooien en de details van het web, waar herinnering zich in de fictie weeft, toont Four Sisters een gebaar, een tijd, een fragment, waarvan de echo resoneert en nieuwe patronen vormt, zoals een herinnering die enkel kan ontstaan door ze te delen.
Dit tentoonstellingsproject werd gerealiseerd in samenwerking met Bozar, het Musée de la Photographie van Charleroi, de Fondation C.A en het Polish Institute Brussels.
Sarah Kaliski, als metafysische kunstenares, waarvan de gevoelige lijnvoering de dragers van haar werken transcendeert, vermenigvuldigt lichamen in een sensuele, poëtische stijl, getekend door de Geschiedenis.
Sarah Kaliski werd geboren in 1941 in Brussel en overleed in 2010 in Parijs. Ze is de jongste van vier broers en zussen die zich allen op artistiek gebied deden opmerken. De familie Kaliski, van Joodse en Poolse afkomst, groeide op in België en betaalde de drama’s van de 20e eeuw, waaronder het verlies van hun vader die naar Auschwitz werd gedeporteerd. Het werk van Kaliski behandelt dan ook geregeld thema’s zoals de martelingen door de nazi’s, de Belgische cultuur en identiteit, geweld tegen kinderen en de seksuele vrijheid van vrouwen.
Julia Pirotte
Het aangrijpende fotografisch werk van Julia Pirotte, kunstenares én activiste, is één van de zeldzame en waardevolle visuele getuigenissen van het Verzet.
Julia Pirotte werd in 1907 in Polen geboren. Ze moest haar geboorteland ontvluchten vanwege haar communistische politieke ideeën. Ze zoekt haar toevlucht in België. Daar krijgt ze haar eerste camera. Pirotte is vanaf dan nooit meer gestopt met het fotograferen van haar dagelijks leven als verzetsstrijdster. In 1940, vlucht ze naar la France libre om haar verzetsactiviteiten te kunnen verderzetten. In Marseille maakt ze talloze foto’s die het dagelijkse leven onder het Vichy-regime documenteren. Na de oorlog keert ze terug naar Polen, waar ze getuige is van het bloedbad in Kielce, dat ze vereeuwigt in een pakkende fotoserie. Ze zette haar documentair werk heel haar leven voort en onderwees het fotografisch medium aan de jonge Poolse generatie. Ze stierf in Warschau op 92-jarige leeftijd.
Marianne Berenhaut
De installaties van Marianne Berenhaut tonen zich aan de toeschouwers als afval. Ze vormen als het ware een vraagteken waarbij elke poging tot antwoord vervluchtigt. Nooit vast, altijd in beweging zijn haar sculpturen raadsels waar – in een fragiele en aangrijpende assemblage – verhalen, identiteiten en herinneringen met elkaar botsen.
Marianne Berenhaut, geboren in Brussel in 1934, werd tijdens de oorlog van haar familie gescheiden en vond samen met haar tweelingbroer onderdak in een katholiek weeshuis. Haar oudere broer en haar ouders overleven Auschwitz niet.
Aan de hand van de assemblagetechniek met diverse materialen behandelt het sculpturale werk van Marianne Berenhaut de thema’s trauma, afwezigheid en herinnering. Het subtiel evenwicht van haar werken bevraagt de instabiliteit van identiteiten, die van vrouwen, maar ook die van de objecten waaruit haar werken zijn samengesteld.
Chantal Akerman
Chantal Akerman, boegbeeld van de moderne film en internationaal geprezen, is ongetwijfeld één van de belangrijkste Belgische cineasten. Een van haar films werd onlangs door het Britse tijdschrift Sight&Sound uitgeroepen tot “beste film aller tijden”.
Chantal Akerman werd in 1950 geboren in een Joods gezin in Brussel. Ze werd opgevoed door haar vader en haar moeder, een overlevende van Auschwitz die haar stempel drukte op het werk van de filmmaker.
Akermans veelzijdige werk omvat zowel fictie als documentaires. Tijdelijkheid, vrouwelijkheid en afstamming zijn de terugkerende thema’s in haar werk. De frontale en waarheidsgetrouwe blik die Akerman werpt op een dagelijks leven dat vaak door vrouwen wordt bevolkt, stelt vraagtekens bij gebaren en rituelen, definities van vrouwelijkheid en de relatie die we hebben met het geheugen.
Chantal Akerman stierf in 2015 in Parijs en fascineert meer dan ooit, aangezien haar werk, ook vandaag, bijzonder relevant en belangrijk blijft.
Deze tentoonstelling toont een artistieke kijk op een uitzonderlijke episode in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Op 19 april 1943 verliet het 20e transport het doorgangskamp Mechelen om 1.631 Joden naar Auschwitz te deporteren. Dankzij verzetsacties, zowel binnenin als buiten de wagons, wisten 236 van deze gedeporteerden uit de trein te springen die hen naar de vernietiging leidde.
Fotograaf Jo Struyven (°Sint-Truiden, 1961) grijpt terug naar deze unieke daad van rebellie in West-Europa tijdens het naziregime en toont ons de landschappen waarin dit weinig bekende verhaal zich afspeelde. De foto’s vormen een eigentijds ‘memoriaal’ als antwoord op de onverschilligheid die vandaag deze kale landschappen kenmerkt, waar geen menselijke aanwezigheid verschijnt, en die toch beladen waren met (on)menselijkheid.
In dialoog met deze foto’s roepen ook twee schilderijen van Luc Tuymans (°Mortsel, 1958) de vernietiging van de Joden en de Roma in Europa op. Tuymans’ werk onderzoekt herhaaldelijk de relatie die individuenhebben met de geschiedenis en confronteert hen met hun vermogen om ze te negeren. Vanaf het einde van de jaren zeventig wordt de vervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog een thema in zijn schilderkunst.
“Een gedicht schrijven na Auschwitz is barbaars”. Dat is de vaststelling van de Duitse filosoof Theodor W. Adorno uit 1949. Het is via twee perspectieven uit de beeldende kunst dat de tentoonstelling deze vraag naar de (on)mogelijkheid van kunst na de Shoah aan de orde stelt.
Bij deze tentoonstelling, georganiseerd in samenwerking met de Stichting Auschwitz, wordt een catalogus uitgegeven (persbericht op 19 april 2023) en een educatieve ruimte ingericht met getuigenissen van ontsnapte vluchtelingen uit het 20e Transport.
Luc Tuymans, Our New Quarters, 1986, olie op doek, 80,5 x 120 cm (MMK – Duitsland)
Luc Tuymans, Die Wiedergutmachung, 1989. Olie op karton, gemonteerd op multiplex, Olie op doek; diptiek 36,6 x 43 cm, 39,4 x 51,8 cm, (Privé-collectie)
in samenwerking met het PhotoBrussels Festival
De tentoonstelling Marokkaanse vrouwen – Tussen ethiek en esthetiek, een eigen creatie van het Centre de la Culture Judéo-Marocaine, bekijkt de regels voor het uiterlijk in de Marokkaanse esthetiek, onderzoekt de ethiek en de gebruiken die men aan vrouwen oplegt, evenals de – nog steeds aangevoerde – argumenten voor deze sterk gecodificeerde gebruiken .
Voor het eerst treden oude producties en recente creaties met elkaar in dialoog, in een rijke verhalende reis aan de hand van een grote hoeveelheid objecten uit de 16e eeuw tot heden. Traditionele en religieuze voorwerpen, kleding, ornamenten, talismannen en juwelen, archiefdocumenten, foto’s en tekeningen en oriëntalistische schilderijen uit de collectie Dahan-Hirsch die een bijzondere plaats inneemt in de bescherming van het culturele en beschavingserfgoed van Marokko, laten ons toe de grote historische en emotionele waarde ervan in te schatten.
Amulet voor de ophanging van een glas in de synagoge – Khemsa Messing Fez 1900 Joodse vrouwen uit Mogador M. Girard Essaouira, 1949
Halsketting – Lebba Verguld zilver en halfedelstenen Fez, 19e
Encre sur parchemin Fès, 19ème
Jewish women in fiesta dress John-Frederick, Lewis 1805-1876 Groot-Brittannië, 1836
Beschermingsamulet voor de reis Inkt op perkament Fez, 19eGrote trouwjurk – Keswa l’Kbira Rabat, begin 20e
Deze site gebruikt cookies om u een optimale surfervaring te garanderen. OKInstellingenMeer weten
Cookies
Confidentialité
Ce site utilise des cookies pour améliorer votre expérience pendant que vous naviguez sur le site. Parmi ces cookies, les cookies classés comme nécessaires sont stockés sur votre navigateur car ils sont essentiels au fonctionnement des fonctionnalités de base du site Web. Nous utilisons également des cookies tiers qui nous aident à analyser et à comprendre comment vous utilisez ce site Web. Ces cookies ne seront stockés dans votre navigateur qu'avec votre consentement. Vous avez également la possibilité de désactiver ces cookies. Mais la désactivation de certains de ces cookies peut avoir un effet sur votre expérience de navigation.
Les cookies nécessaires sont indispensables au bon fonctionnement du site. Cette catégorie comprend uniquement les cookies qui assurent les fonctionnalités de base et les fonctionnalités de sécurité du site Web. Ces cookies ne stockent aucune information personnelle.
Tous les cookies qui ne sont pas indispensables au fonctionnement du site Web et qui sont utilisés spécifiquement pour collecter des données personnelles des utilisateurs via des analyses, des publicités et d\'autres contenus intégrés sont appelés cookies non nécessaires. Il est obligatoire d\'obtenir le consentement de l\'utilisateur avant d\'exécuter ces cookies sur votre site Web.
